Gravelweekend in de Eifel: plannen zijn er om in de war te schoppen

Eind juni was het zover: een langverwacht gravelweekend met de members van Felua Cycling Club in de Eifel. Het plan was helder. Vrijdag na aankomst een korte verkenningsrit, zaterdag een monstertocht van ruim 150 kilometer, en zondag nog een laatste rit na het uitchecken. Althans… dat was het plan. Zoals dat gaat met fietsen, onbekende gebieden en groepsdynamiek: het liep allemaal nét even anders. En dat maakte het weekend des te memorabeler.

Vrijdag: aankomen, rollen en relaxen​

Op vrijdag arriveerde het gros van de groep verspreid over de middag. Een deel van de vroege vogels had al een eerste lekkere gravelverkenningsronde gereden door de heuvels rond Aremberg, een perfecte opwarmer. Later op de dag stroomde de rest binnen bij ons schitterende verblijf in het groen. Alle lof voor Marcel van den Berg, die deze trip piekfijn had georganiseerd. Helaas kon hij er zelf niet bij zijn vanwege een nare valpartij daags voor vertrek (gekneusde ribben – au!). Vanaf hier: beterschap Marcel!

Voor het avondeten genoten we eerst met z’n allen van een heerlijke pastamaaltijd, volledig verzorgd door Cicely. Inclusief homemade saus, liefdevol bereid voor de hele groep — een perfecte energiebasis voor wat ons de volgende dag te wachten stond.

Daarna installeerden we ons in de tuin met een drankje en een muziekje. Na een lange reisdag en eerste kilometers voelde het goed om met z’n allen in de zon te zitten, verhalen uit te wisselen, beetje dollen en ons op te laden voor wat een heroïsche zaterdagrit zou worden.

Zaterdag: de monsterrit... soort van​

De zaterdag begon vroeg en gretig. De ontbijttafel stond vol: gesneden aardbeien, blauwe bessen en ander verantwoord fruit. Voor sommigen althans. Anderen doken vol enthousiasme in de witte bolletjes met Nutella. You know who you are .

Met goede zin vertrokken we richting het Nationalpark Eifel voor de langste rit van het weekend. Het doel: kilometers maken, gravel vreten, hoogtemeters pakken. En dat deden we… in eerste instantie.

Na een kleine twee uur fietsen bleek echter dat de GPX-routes elkaar kruisten op een manier die we niet helemaal goed hadden ingeschat. Zonder het direct door te hebben, volgden we een ‘verkeerde’ lus die ons… terug naar huis bracht. Letterlijk. Pas op zo’n twee kilometer van ons verblijf beseften we dat we compleet de verkeerde kant op waren gereden. Niet zo vreemd in een onbekend gebied vol bos, dal en heuvels.

Gelukkig gaf niemand er de brui aan. Integendeel: snel schakelen, Komoot erbij, een alternatieve route bouwen en hop, weer door. De tweede helft van de dag was er een van klimmen, veel, heel veel klimmen in de bloedhitte. Ruim 1600 hoogtemeters bij terugkomst, waarvan een groot deel zich had verzameld in het slotdeel. En geloof ons: dat voelde je. Vooral ondergetekende, die de laatste kilometers op alleen nog maar wilskracht naar huis trapte. Maar wat een uitzichten, wat een prachtige streek. En wat een voldoening achteraf.

’s Avonds vierden we onze prestatie zoals het hoort: op een fantastisch terras in het avondzonnetje, met grote glazen en nog grotere schnitzels en andere lokale Duitse heerlijkheden, uiteraard. Moe maar voldaan genoten we van het uitzicht en het eten. Een perfecte afsluiting van een lange, onverwachte, zeer warme maar onvergetelijke dag.

---

Klik hier om de YouTube Shorts Video van deze FCC trip te bekijken

---

Zondag: Heimbach en de slotklim uit de Hel​

Omdat we zaterdag niet onze geplande route hadden kunnen rijden, voelde het weekend nog niet af. Gelukkig kwam onze gravelheld Marcel — nog steeds thuis, nog steeds gekneusd, maar onverminderd betrokken — met een idee: een nieuwe gpx route rondom het stuwmeer bij Heimbach. Inclusief spectaculaire klim en een epische uitzichten. Hij stuurde de route door, wij laadden 'm in.

Na het uitchecken reden we met volgepakte auto's, campers en fietsendragers richting Heimbach, voor een waardige afsluiter van het weekend. De omgeving was prachtig: koele bossen, strak gravel en een fijn tempo. Maar de klim die op ons wachtte was van een ander niveau. 22%. Geen tikfout. TWEE-EN-TWINTIG PROCENT. Een muur van gravel, stof, steen, wortels, zweet en een gebrek aan longen of zuurstof. Maar wat voelde het goed om boven te komen. Hier kunnen we nog járen over opscheppen. En dat gaan we ook zeker doen.

Afsluitend chillen bij het meer in de zon — moe, blij en stiekem ook wel trots. Daarna ging iedereen zijn of haar eigen kant weer op, terug naar huis, terug naar het gewone leven. Maar met een extra verhaal in de zadeltas.

En nu?​

Vraagje aan alle deelnemers Herman, Steven, Bert-Jan, Ilse, Sverre, Loes, Cicely, Bram en Siem en geïnteresseerden die dit lezen : doen we dit volgend jaar opnieuw? Ja toch? We horen het graag hieronder in de comments!