Past de SKS Speedrocker XL op mijn Lauf Seigla?

[Bram Hengeveld]

Ik was al helemaal trots op mezelf, totdat ik ineens 10 rubbertjes over had. Juist

 

[Rinko Oosterveen]

Erg leuk artikel, ben ik nou de renner of fietser... ik ben er zelf wel uit en jij?

​

De Crocs van het wielrennen: waarom spatborden tegelijk veracht worden en onmisbaar zijn

De heilige regels van het wielrennen​

Binnen de Velominati, het onofficiële geloof van de wielrenner, is er weinig ruimte voor compromis. Esthetiek gaat boven alles: een fiets hoort strak, stil en zuiver te zijn. Spatborden breken dat beeld – ze voegen gewicht toe, maken geluid en verpesten de lijnen van een frame dat juist bedoeld is om perfectie uit te stralen.

Toch, zodra de regen begint te vallen, verschuift het gesprek van carbon en wattages naar comfort. Want zelfs de meest geharde renners voelen die eerste koude straal modderwater op hun bips.

Waarom spatborden zo gehaat zijn​

Vraag een purist, en je krijgt een preek. Spatborden zijn een aanval op de ‘Hardheidsclausule’: wie in slecht weer rijdt, bewijst karakter. Bescherming tegen regen is in die logica een zwaktebod. Of zoals wielerschrijver Frank Strack het ooit stelde: “Rijden met spatborden is een omzeiling van Regel #9 – als je in slecht weer fietst, ben je een bikkel. Punt.”

Daarnaast zijn er praktische bezwaren. Spatborden rammelen, voegen weerstand toe en vragen eindeloos afstellen. En eerlijk: ze zijn gewoon niet sexy. Niemand droomt van een foto van hun fiets met metalen beugels boven de band.

Waarom ze stiekem briljant zijn​

Toch is er een reden dat wielrenners en zelfs gravelaars ze omarmen. Spatborden houden je droog van je eigen opspattende vuil, beschermen lagers tegen slijtage en zorgen ervoor dat je broek niet verandert in een moddercanvas.

Het is ironisch: spatborden beschermen je niet tegen de regen, maar tegen wat je zelf veroorzaakt. Ze maken fietsen praktischer, schoner en, eerlijk is eerlijk, een stuk aangenamer op natte dagen.


De cultuurclash tussen renner en fietser


In wezen gaat het debat niet over plastic schermpjes, maar over identiteit. De sportieve renner ziet het spatbord als verraad aan de esthetiek. De forens ziet het als logica.

Het is een strijd tussen imago en comfort, tussen traditie en gemak. De één poetst zijn fiets alsof het een relikwie is, de ander wil gewoon droog op kantoor aankomen.

En ergens daartussen zit de waarheid: het spatbord als symbool van volwassenwording in de fietswereld. Want soms is het niet stoerder om nat te worden, maar slimmer om voorbereid te zijn.

Waarom spatborden de Crocs van het wielrennen zijn​

Ze zijn functioneel, foeilelijk en onmisbaar zodra je ze probeert. Iedereen lacht erom, tot het moment dat het giet en jij wél droog blijft.

Dus ja: het spatbord is de Croc van de fietswereld – een bron van schaamte én verlichting. En wie dat inziet, fietst met iets meer wijsheid door de regen.

Bron: André van den Ende Wieler Revue.

 

[Martin Grefte]

Er is geen enkele prof in de Noordelijke landen die in de winter zonder spatborden rijdt.
Lijkt me dus duidelijk hoe het echt zit.

 

[Nootje]

Ik was al helemaal trots op mezelf, totdat ik ineens 10 rubbertjes over had. Juist

Bij Lego zitten er ook altijd extra onderdeeltjes bij. Is om je uit balans te brengen en te laten twijfelen

 

[Bram Hengeveld]

Bij Lego zitten er ook altijd extra onderdeeltjes bij. Is om je uit balans te brengen en te laten twijfelen

En dat is ze helemaal gelukt